Mijn eiland, mijn vulkaan

Aan een ieder die dit leest vraag ik; vergeet je littekens en vul je vulkaan met positieve herinneringen die er voor ieder van ons ongetwijfeld moeten zijn.

Dit stukje is een belangrijk onderdeel van mijn idee afscheid te nemen van knellende emoties als, verdriet, woede, wanhoop, pijn en wroeging, uit het verleden en heden. Met als doel in vrijheid te kunnen leven. Ik leer de energie van bovenstaande emoties te transformeren naar positieve energie. Floris gaf me het voorbeeld , Thich Nhat Hanh, wees de weg via zijn boeken. Mijn transformatiecoach, sinds 10 maanden; Lydia Rijkelijksleven hielp en stuurde mij om dit te bereiken. Zij werd op mijn pad gebracht door het boek “Trauma, je bent gek als je het niet hebt” van Robert Bridgeman en Christine Pannebakker.

Het door Thich Nath Hanh en anderen ontwikkelde geëngageerd boeddhisme (een levenswijze, geen geloof), biedt mij en vele anderen richting om als vrij en betrokken individu te functioneren zonder schuld en schaamte. Verantwoordelijkheid nemen voor mezelf. Niemand meer de schuld geven van wat mij is overkomen. Eindelijk ben ik gaan begrijpen hoe mijn bewustzijn, onderbewustzijn en EGO werken. Door dit te gaan beseffen, leren en oefenen, kan ik nu; aanschouwen zonder oordelen. Dit kan goed samen met het Christen, Moslim en of Joods zijn.

GELUK IS PAS ECHT ALS IK HET KAN DELEN.

(Er is geen opvatting zo dwaas, of ze is wel door een filosoof verdedigd. Cicero)

Mijn eigen spirituele vriend worden en leven in een omgeving die me daarbij helpt.

Ik heb iets heel moois meegemaakt. Dit moois staat in dit verhaal. Dit doe ik omdat ik herboren wil worden in een goede richting. Daarom wil ik de mooiste dingen in mijn leven delen. Mijn onwetendheid, verdriet, wanhoop, woede en pijn, zouden niet herboren moeten worden. Daarom wil ik de vulkaan in mij met negatieve herhaal-energie doven. Mijn vader en moeder gaven me veel verdiensten. Ik zou willen dat mijn goedgeefsheid, liefde, vergevingsgezindheid, en het vermogen anderen te willen helpen en geluk te schenken, aantoonbaar van hen afkomstig zouden zijn. Door hun lijden waren zij hiertoe ten dele niet in staat. Nu ik ouder word en diep nadenk, ben ik door uitschakeling van “herhaal woede” steeds meer mooie dingen van hen aan het ontdekken. Deze mooie dingen werden door woede, boosheid en verdriet bedekt. Mijn ouders waren goede mensen, die gevuld met trauma’s van eerdere generaties, opgroeiden in de schaduw van WOII. In praktische zin kregen we bijna alles. Doordat zij geestelijk leeg en uitgeput waren, konden zij weinig positieve emoties en liefde delen en geven.

Mijn kaars is al bijna opgebrand, mijn vlam brandt nog volop en zal tot het laatst, licht en warmte verspreiden. Ik verlang er naar de mij nog resterende tijd, veel mensen te mogen ontmoeten inspireren en geïnspireerd worden. Ik heb een zoon door wie ik voortgezet kan worden. Helaas heb ik veel negatieve energie op hem overgebracht. Laat ben ik gaan beseffen hoeveel pijn ik hem en mijn relaties heb aangedaan door mijn aangeleerd gedrag voort te zetten. Laat inzien is hopelijk niet te laat. Ik leef nog en ben blij dat nu te mogen erkennen. Hierover schrijft Gabor Maté in zijn boek de mythe van normaal. Generaties trauma worden door de omstandigheden doorgegeven. Niet door DNA of Genen.

Ik zal nooit weten hoeveel anderen ik in mijn leven positief heb aangeraakt en geïnspireerd – al zijn het er slechts enkelen – dan zal ik door hen heen in hun gedachten, woorden en daden verder leven. Dit zal mijn nalatenschap zijn.

Gewoonte-energie. Elke keer als ze de kop opsteekt, herkennen en tegen mezelf zeggen; “beste gewoonte energie, ik weet dat je er bent” Ik doe hier niet meer aan mee”.

Op dat moment ben ik vrij. Gewoonte energie kan door veel generaties heen op mij overgebracht zijn. De eerste vijfentwintig jaar van mijn leven hebben mijn zus en ik heel veel negativisme moeten meemaken, waarvan in het bijzonder, weinig of geen liefde werd gegeven. Genegeerd worden. Overdonderd worden door de geestelijke pijn van onze ouders. Moeten zwijgen en er niet mogen zijn. Leven zonder gewaar zijn, is hetzelfde als dood zijn. In zo’n soort bestaan is geen sprake van echt leven. Velen van ons zijn als levende doden omdat we zonder gewaar-zijn leven. Wij dragen ons dode lichaam mee in dit leven. Ik leefde zo lange tijd, maar heb hier een einde aan gemaakt, door bewust-vol te gaan leven, althans hier een serieuze poging toe te doen. Ik en mijn vader zijn niet dezelfde, en toch verschillen wij niet. Als ik vertel dat ik mijn vader gehaat heb; Zeg ik dan dat ik mijzelf gehaat heb? Ik ben een voortzetting van zijn leven door zijn D.N.A. en door gewoonte energie heeft hij negativisme, haat en wrok op mij overgebracht. Dit heb ik mezelf eigen gemaakt en voortgezet.

Dat de negatieve energie de boventoon is blijven voeren, komt door de overmacht hiervan in mij en mijn tekortschieten hier iets aan te doen. Het is zeker dat er ook positieve energie was, deze lag echter jaren verborgen onder de littekens.

Thich Nhat Hanh, verteld in één van zijn vele boeken het verhaal van Vietnamese bootvluchtelingen. Een straatarme zoon van een visser in Thailand zag geen andere mogelijkheid om in zijn levensonderhoud te voorzien, dan het beroven en vermoorden van deze bootvluchtelingen. De steeds verschuivende moraal, mede veroorzaakt door zijn thuissituatie: geweld, dronkenschap, invloed van derden en het ontbreken van enig referentiekader maakten van hem een moordenaar, verkrachter, rover, kortom een piraat.

Thich filosofeert dan en stelt zichzelf de volgende vraag; Hoe zou het mij zijn vergaan, als ik elke dag in mijn kindertijd was geslagen, vernederd en bespuugd door een dronken vader die ook mijn moeder sloeg. Had ik dan ook een piraat kunnen zijn? Hij stelde vast dat slachtofferschap en daderschap nauw met elkaar verbonden zijn. Hij ging zelfs zo ver dat hij begrip toonde voor de piraat. Hij schreef; wij als mensen zijn verantwoordelijk dat er elke dag kinderen geboren worden over de gehele wereld die morgen piraten kunnen zijn. Zijn hele leven stelde hij zich in dienst van liefde, erbarmen en hulp en werd voorgedragen door Martin Luther King voor de Nobelprijs voor de vrede.

FLORIS

Kortgeleden ontmoette ik een “oudere” man. Ik noem hem Floris. vertelde mij; vijfentwintig jaar geleden hield ik mijn stervende zoon in de armen. Hij was aangereden door een dronkenlap. Al die jaren voelde ik haat en wrok richting de dader. Hij vertelde; Plots realiseerde ik mij;

Ik had in mijn jeugd ook dikwijls onder invloed autogereden, en met een zeer hoge snelheid over dijken gescheurd met een wel heel kort lontje.

Het is mij bespaard gebleven dat ik het kind van een ander heb dood- gereden. Als ik de dader was geweest, had ik daar mijn hele leven onder geleden. Door toevalligheden was ik niet de dader, maar het slachtoffer. Ik leed meer dan twintig jaar als slachtoffer, Ik stel me nu de vraag; Wat verschil ik van de dader?

Eerder stelde ik: Eens heb ik mijn vader gehaat. Ik leefde met dat kruis op mijn nek, gedurende decennia. Het had invloed op al mijn handelen en denken. Vooral het negeren of het denken genegeerd te worden is bij mij cruciaal. Ik kan tegenwoordig goed omgaan met kritiek en heb dit ook nodig om scherp te blijven. Elke vorm van kritiek, daagt mij uit. Hiermee kan ik elke dag mijn eigen functioneren, voor mezelf ter discussie stellen. Met onterechte verwijten en genegeerd worden is het moeilijker en word ik overweldigd door “gewoonte energie”.

Ik vraag me af.

Waarom word ik alleen blij als ik een ander blij maak? Regelmatig was ik op radio/tv en in de krant. Het mooiste voor mij was, dat ik zelfs in het jeugdjournaal ben geweest, met alweer een moralistisch onderwerp.

De ontmoetingen met mensen van verschillende nationaliteiten gebruikte ik dankbaar om mensen tot nadenken over te halen en verbinding te maken, cultuurverschillen te leren begrijpen en overbruggen.

Mustafa een islamitische jonge man komt op de ochtend na de aanslag op “Charlie Hebdo” binnen, kijkt mij aan en begint te huilen. “Peter nu krijg ik op mijn werk weer overal de schuld van”. “Waarom; je bent toch Nederlander” “Zo zien zij mij niet”. “Als je Nederlander wil zijn, dat wil je toch? Waarom loopt je vrouw dan altijd enkele meters achter je?” “Als wij dit niet doen worden we hierop door onze gemeenschap buitengesloten en genegeerd”. (Aanname, groepsdruk dus.)

Bij een ontmoeting met Joost Eerdmans op een terras (wij hadden net beiden ambtenaren en beleidsmakers toegesproken) Stelde ik hem de volgende vraag; “Joost waarom leg je altijd het accent van je verhaal op de verschillen tussen mensen? “Hij gaf als antwoord; “Peter ik begrijp je goed, maar als ik verbindend spreek als jij!!! KRIJG IK GEEN KIEZERS.” Hierin staat in één zin, waarom onze samenleving ziek is.

In de weken vooraf aan het moment dat ik mijn winkel voorgoed zou sluiten, ontving ik de mooiste cadeaus uit mijn leven; Een Surinaamse man, met aan de hand zijn vijfjarige zoontje. Hij vertelde hem; “kijk goed, dat is Peter, geef Peter een hand en vergeet hem nooit. Peter heeft mijn leven gered”. Dit verhaal zal later ik als op zichzelf staand vertellen.

Magdalena kwam speciaal voor mij uit Noord-Frankrijk om haar baby te laten zien. Zij vertelde mij; “zonder jou had ik nooit de juiste beslissing genomen”.

De blijdschap die me dit gaf, daar kan ik mijn leven op teren. Te mogen weten dat als ik bewust mag sterven, ik dan doe met een glimlach op mijn gelaat. Dit en veel andere ontmoetingen maakte mijn leven zinvol.

De laatste tijd ben ik het leven van mijn vader gaan onderzoeken, voor zover dit voor mij mogelijk is. Dit door diep te kijken en na te denken.

In zijn jeugd is mijn vader geconfronteerd geweest met ouders die elkaar letterlijk naar het leven stonden

Mede door het niet ingrijpen van mijn moeder en zijn tactiek maakte hij ons tot zijn onderdanen. Wij werden volledig buiten spel gezet. Tijdens WOII Is hij in drie kampen geweest, heeft daar de meest verschrikkelijke dingen gezien en is hij meermaals tot op het bot vernederd. Dit moet hem getekend hebben. Hij kon hier blijkbaar geen afstand van nemen, en werd van slachtoffer dader.

Uit leegheid en niets, is het niet mogelijk iets te geven.

Ik stel mijzelf nu de vraag; Wil ik na slachtoffer te zijn geweest, ook dader blijven? Mijn antwoord hierop is nee.

Mijn vader kon elke dag zelfmoord plegen, Als ik met hem op pad ging, kreeg ik altijd de boodschap mee! Houdt hem in de gaten. Toen ik achtentwintig was, hing ik aan een balk in het pakhuis een touw met strop. Hij kwam de volgende dag in de winkel en begon weer over zijn moordplannen. Ik deed de deur op slot, de rolluiken naar beneden en nodigde hem uit mee te lopen naar het pakhuis. Bij het zien van de stoel met de daarboven bungelende strop schrok hij. Ik zei “Je hebt twee keuzes”:

1. Ga op de stoel staan, Ik help je en neem de verantwoordelijkheid
2. Je doet het niet

Als je het niet doet, weet dan als je nog eenmaal over dit onderwerp tegen mij spreekt, je je verdere leven achterom moet kijken. Dan ga ik jou doodmaken, dat beloof ik. Hij heeft er nooit meer tegen mij over gesproken.

Ik ben nu lang na zijn dood gaan zoeken naar momenten waarop mijn vader blijk gaf van empathie en liefde. Ik heb er een aantal kunnen vinden, dat vinden ging boven verwachting en tot mijn verbazing snel. Ik haalde de mooiste eruit.

Nu denk ik alleen aan mijn vader als de man die mij als vijfjarige op schoot nam en uit de Donald Duck voorlas. Hij tilde mij op, zette me op zijn schoot, met een arm om mijn middel geslagen waarvan de hand de Donald Duck vasthad, Zijn andere hand rustte op mijn hoofd. Hierdoor voelde ik mij veilig en geborgen. Als ik dit beeld vasthoud en omarm verdwijnt alle onrust wrok en haat.

Hieruit blijkt hoe belangrijk het voor mij is, mensen te ontmoeten die hun verhalen en kritiek op mij, met mij willen delen, zodat ik dit op mijzelf kan betrekken en ervan leren. Dank aan Thich die het opschreef, aan Floris die mij vertrouwde en het vertelde. Aan Jet. Die me met vaagtaal van versluierd spreken op het pad van Thich bracht.

Met Thich zijn lessen en inzichten en de mensen om mij heen ben ik in staat geweest de vulkaan van boosheid die altijd in mijn onderbewustzijn aanwezig was, te doven. Elk mens draagt verdriet en pijn uit het verleden met zich mee, in de vorm van een vulkaan die elk moment uit kan barsten. Het is aan ieder hier mee te leven, of dit te onderkennen en wat aan te doen. Na meer dan een jaar verdieping en studie over veel Boeddhistische stromingen, heb ik hier antwoorden op gevonden. Het heeft me blij gemaakt, maar ben ook geschrokken. In de Bijbel waarschuwt Jezus voor valse leraren en profeten. In zijn boeken doet Thigh Nhat Hanh hetzelfde. Veel orthodoxe Boeddhistische stromingen uit China Nepal en Tibet, welke ook in Nederland veel volgelingen hebben, propageren “onthechten”. Wat betreft het hunkeren naar veel geld en het consumentisme ben ik het met hen eens. Wat betreft het afstand nemen van alle zaken die ons mens maken zoals verantwoordelijkheid, ethiek, en diepe vriendschap, niet. Volgens Emanuel Levinas (filosoof) betekent dit castratie van de ziel.

Als zij die volgelingen kwetsen en hierop aangesproken worden, is het simpele antwoord; Jij bent niet gekwetst, jij voelt je gekwetst. Deze tekst heb ik letterlijk door diep gekwetste en gecancelde mensen uit div. Spanga’s (groepen) horen uitspreken. Naarmate de volgelingen geestelijk groeien, zetten zij die leiders willen zijn, deze tactiek voort. Deze manier om mensen klein te maken/houden wordt in alle spirituele groepen en kerken toegepast.

Thich schrijft: het Boeddhisme is een ladder naar het Nirvana. Bedenk wel; dat bij het beklimmen van elke sport van die ladder, vreugde, aandacht, vriendelijkheid en mededogen voor andere mensen moet toenemen. Als ik hier niet voor zorg: sta ik straks boven aan de ladder met lege handen.

In welke dimensie ik verblijf wordt bepaald door wat ik met me meedraag.

Als ik mededogen, begrip, en vrijheid met me meedraag, bevind ik me waarheen ik ook ga, in de uiteindelijke dimensie. Hier hoef ik niet voor dood te gaan. Ik kan mits ik voldoe aan bovenstaand, iedere dag in de hemel, Nirvana, Koninkrijk-Gods en/of Hoeksche-Waard leven.

De keizer krijgt een groep elanden van de tsaar. Hij plaatst ze in een prachtig groot afgesloten gebied. Na een aantal jaren kwijnden zij weg. Volgens de houtvester die om raad was gevraagd, misten zij de wolven, de dreiging van ongeluk en weerstand. Ik als mens kan ook niet zonder en heb daarom weerstand nodig. Vraag; Zijn wij elkaars vrienden of elkaars wolven? Zelf geef ik de voorkeur aan; beiden. (Noodzaak)

EINSTEIN

In 1957 twee jaar voor zijn dood vroeg Albert Einstein aan de toen drieëndertigjarige astronoom priester Georges Lemaître net als Ollie B.B. aan Tom Poes verzin een list. Einstein had het gevoel dat als de kosmologie het heelal een geboortecertificaat gaf dat ze voor eeuwig zou moeten zwijgen, over wie of wat dit opgesteld had. Elke hoop om het heelal op basis van wetenschap te begrijpen zou daar mee vervliegen. Het zou zelfs kunnen gebeuren dat zijn levenswerk onderuitgehaald zou worden. Dit wilde hij met een list voorkomen. Hij had al jaren angst om de gehele mogelijke waarheid te gaan ontdekken.

Ditzelfde overkwam Stephen Hawkin.

Hij stelt dat het universum een complottheorie in zich draagt. Hierbij werd vanaf het begin aangestuurd op het ontstaan van leven. Als de omstandigheden uit toeval zouden zijn ontstaan, zo toonde hij aan, zou dit wiskundig gezien onmogelijk zijn. De vraag: Wat er achter dit complot zit heeft hij structureel vermeden. Hij zou dan net als Socrates de “wijste zijn”, door te moeten erkennen niets te weten.

Hieruit trek ik de conclusie; zelfs de slimste mensen durven hun demonen niet in de bek te kijken.

Aan eenieder die dit leest vraag ik; vergeet je littekens en vul je vulkaan met positieve herinneringen die er voor ieder van ons ongetwijfeld moeten zijn. Kijk je demonen in de bek.

Etty Hillesum, vergast in Auschwitz, heeft tot het einde haar bewakers en potentiële moordenaars gezien als mens. Haar dagboek ETTY is nu een wereld- bestseller, en brengt zelfs Palestijnen en Joden tot elkaar.

Veel mensen zoals ik reageren op een versluierd appél, dit door de ander te willen helpen. Bij een gedwongen appél dreigt ontmenselijking en de ander buiten ons leven te plaatsen. (Te verwijderen.)

Rest mij de vraag; op welke fundering rust het bestaan en mijn zijn als mens.

Dit zonder aangeleerde toverformules waarin mij wordt beloofd dat ik hiermee het Nirvana of de Hemel kan bereiken.

Een al overleden vriend verloor zijn vrouw onder invloed van de Bagwan.

Een nieuwe en voor mij waardevolle vriend verloor ooit zijn vrouw omdat zij onder invloed van het Orthodox Boeddhisme het contact met het leven en hem kwijtraakte. (De wens tot totale onthechting) Ik verloor diverse mensen omdat zij alles wat gezegd werd en wat zij lazen als een volledige ontsnapping leek van alle normale emoties van het leven, zorgen verdriet pijn, vreugde, verbondenheid en diepe vriendschap. (Dit is precies wat ons mens maakt)

Deze menselijke eigenschappen zijn ons kostbaarste bezit. Dit moeten wij ook ervaren, om te beseffen wat het betekent om mens te zijn.

Mensen uit de westerse “beschaving” nemen alles letterlijk. Als ze in de Bijbel lezen, “de ongelovigen zullen branden als takken in het vuur” Steken zij het vuur vast aan.

De meeste Christenen worden geboren met een doosje lucifers in hun zak.

In het Jodendom leest men tussen de regels door.

De échte Boeddhist beziet alles vanuit liefde. (Is ook een levenswijze)

Mijn menszijn is alleen mogelijk in de aanblik/ het aangezicht van het gelaat van de ander. Dit door diep te kijken/ lezen en liefdevol te spreken.

Als iemand mij iets vraagt, zonder mij en zichzelf in de gelegenheid te stellen elkaar een aanblik te gunnen, samen te spreken, een kopje koffie te drinken, dan gaat het niet om mij als mens, maar alleen om datgene wat de vrager van mij wil. Meestal materie.

Het gelaat is een object, tot het moment waarop ik in de ogen kijk en pijn verdriet en vreugde lees. Op dat moment wordt het een subject. Dit kan vergezeld worden door aannames.

Daarom moeten we elkaar bevragen, diep luisteren en liefdevol spreken, zodat we elkaar leren begrijpen.

Peter