Mijn gespleten hoofd

Mijn waarheid - of dat waarvan ik denk dat het zo is - wordt bepaald door mijn verleden en is gebaseerd op eerdere ervaringen; pijn, verdriet, niet gezien worden ook de meegemaakte liefde, vreugde en plezier.

Wat is mijn waarheid? De échte waarheid? Wat is de waarheid over wie ik werkelijk ben?

Meer dan veertig jaar komt er een verhaal in mijn gedachten terug, met daarbij de ultieme vraag aan mezelf; wat stelt mijn leven voor, waar komen de in mijn hoofd aanwezige overtuigingen vandaan? Overtuigingen die mij vooral dwingen een fatsoenlijk mens te moeten zijn. Dit vooral in en door de ogen van een ander. Daardoor meestal een oordeel of een negatieve gedachte uitspreken of bedenken, over die ander.

Achter de winkel was een ruimte altijd in gebruik als woon-eetkamer, gang en toilet. Met het wegbreken van de muren dacht ik een grotere winkel te gaan creëren waarbij mijn ingeboren handelsgeest die kon gaan gebruiken om veel nieuwe producten aan te bieden en te verkopen. Een vaste klant, Cees kwam mij elke dag na zijn werk helpen met verbouwen. Wij bedekten de beschadigde muren met Deco-Wall platen. Gefotografeerd nep hout. Eigenlijk een metafoor voor hoe ik mezelf al lang bedekte met een nep laag om mijn ware ik niet te hoeven tonen. Er stond altijd een race-helm met ingebouwde klok op een kast. Cees vond deze helm heel mooi. Toen de verbouwing achter de rug was en de ruimte gevuld met cadeau en andere artikelen vulde mijn hart zich met blijdschap. Lang genietend om me heen kijkend mistte er iets. Wat dat was bedacht ik me veel later. Het was de helm die nooit is teruggevonden. In mijn hoofd waren vermoedens, die met elkaar een verhaal vormden dat vast ging zitten in het onderbewustzijn. Niet wetend van bewustzijn, onderbewustzijn en wat ego voorstelden Mij konden leiden, misleiden, bedriegen al naar gelang het zelf nodig had om gedachten die eerder waren ontstaan te bevestigen.

Ik leefde zoals bijna iedereen met een strijd en verhalen in mijn hoofd, een strijd en soms samenwerking tussen bewustzijn, onderbewustzijn en ego. Ik heb altijd gedacht, dat mijn gedachten één waren. Na het lezen van Eckhart Tolle, die vertelde; zo wanhopig te zijn geweest door tegen zichzelf te zeggen:

IK KAN NIET MEER MET MEZELF LEVEN.

En daarop direct wakker werd. Hoe is het mogelijk dat ik niet met mezelf kan leven? Dan moeten er dus twee zijn en wie kan er niet meer met wie leven?

Het onderbewustzijn in mezelf had een verhaal vastgezet. Het verhaal dat Cees een dief was. De dief van mijn helm. Toen hij overleden was en ik bij zijn vrouw langsging met een bos bloemen, viel het kwartje.
Dat het niet het echte kwartje was, daar ben ik nu pas achter.
“Wil je koffie?” zei de vrouw van Cees. “Graag”, zei ik.
Vanaf de bank waar ik op de koffie wachtte keek ik naar de kachel, met daarboven de schoorsteenmantel. EN DAAR, stond te midden van andere zoekgeraakte stukken (dacht ik toen), De Helm. Dus toch. Er werd niet over gesproken. Meer dan veertig jaar bleef in mijn hoofd; Cees een dief ?

Vanaf 2021 kwam bij mij langzaam het besef op over mijn gespleten hoofd en hoe ik daar mee om zou kunnen gaan. Wat is de waarheid? Waarheid in mezelf. Langzaam drong het tot mij door: Mijn hele leven en zelfs voor mijn geboorte, is het in mij.
Universele liefde.
De enige waarheid die ik als mens nodig heb.

Het negatieve energieveld van strijd en ongelukkig voelen drong zich op aan mijn eigen energie. Ik was getuige van ongelukkige ouders die altijd met elkaar in een soort van geestelijk onbehagen en strijd functioneerden. Aangezien een kind onder zeven jaar nog niet een werkelijk zelfbesef en bewustzijn heeft wordt alles om het kind heen in het onderbewustzijn gekopieerd. Ook het niet zichtbare. Het gevolg was met mijn please-gedrag mijn ouders gelukkig te willen maken.
Dat ik mijn eigen emoties hierdoor wegcijferde wist ik toen niet.

Waarom geen nee zeggen als dat wel zo voelt.
Mezelf realiserende dat iedere keer dat ik nee voelde maar ja deed er iets
ingeleverd werd van mijn authenticiteit, wie ik werkelijk ben. Iedere keer stierf er iets in mij, een stukje eigenwaarde. Leven met het gevoel altijd bevestiging te moeten vinden in en bij een ander.
Er hoeft niets buiten mezelf gezocht te worden om gewoon te mogen zijn.
Voor kerst ontstond in mijn hoofd de tekst voor een sticker, welke ik plakte op 150 doosjes Merci voor evenzoveel mensen.
De Bel - voor het wakker worden.
De Duif - voor de vrede in mijn hart
Het Pad - staat voor het pad dat we allen moeten lopen.

Eén van de reacties was van iemand die dacht dat ze zelf kon bepalen’ het pad wat gelopen moest worden. Naar mijn ontdekking over mijn verleden is dit zeker niet het geval.
Ik bepaal niet.
Mijn pijn, niet gezien worden en alle trauma’s uit mijn jeugd en verdere leven, die bepalen mijn beslissingen van nu.
Pas toen ik eindelijk ben gaan beseffen dat alles begint met het houden van mijzelf en dat ik alleen vanuit deze zekerheid er ook voor anderen kan zijn, verdween wrok en ergernis.
Ik liep mijn pad op basis van de mythe van normaal.
Mijn wrok was niet gericht tegen de mensen waar ik geen nee tegen zei,
Mijn wrok richtte ik op mezelf.
Hoe ironisch het ook is.
Het onderdrukken van een nee, om er zeker van te zijn, dat iemand die mij dierbaar is niet van mij weggaat.
In praktijk drijft die wrok tegen mezelf juist verder van die persoon.
(Gabor Maté)
Wrok kun je zien als dingen die niet zijn gezegd. Gevoelens die niet zijn erkend.
Het Engelse woord voor wrok is to resent. Dit komt van het Franse woord resentir. Dat opnieuw leren voelen betekent.
Dit gebeurt opnieuw en opnieuw in mijn en onze geest, totdat het kwartje valt.

Verder over Cees, de dief die geen dief was.

Na kritisch zelfonderzoek bleek dat, als iemand aardig voor mij was, bijna altijd ik deze persoon wilde geven waar hij/zij blij van werd.
Er staat voor mij voor 99% vast dat mijn woorden naar Cees zijn geweest;
Vindt je deze helm mooi?
Zou je er blij van worden deze helm te krijgen?
Na zijn bevestigend antwoord, “JA”
Is mijn antwoord ongetwijfeld geweest; “neem mee en wees blij”.

Waarom ben ik altijd blijven ontkennen wie ik eigenlijk ben/was?
Dit was door mijn EGO. (Edge Love Out)
Mijn ego vertelde me, hoe kun je iets weggeven waar je zo aan gehecht bent?
Wat ben jij een sukkel.
Nee ik ben en was geen sukkel.
Bij mijn transformatie programma voortreffelijk begeleid door Lydia is er een zelfliefde met heel veel compassie ontstaan.

Gegaan van een onwetende sufferd naar een anker in het oog van de orkaan.

Ik durf eindelijk te zijn wie ik ben, ongeacht wat anderen van mij denken.
Door werkelijk naar mezelf om te zien met compassie en mededogen, kan ik die universele liefde ook naar anderen uitdragen.

De boeken van Eckhart Tolle, Waine Dyer, Gabot Maté waren de duidelijkste wegwijzers. Ik ben niet in staat 40 jaar lezen en leren op een vel papier te zetten.
Daarom dit blog.

Peter